31 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΗΜΗΤΡΟΥΚΑ

ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΥΚΑΣ - ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΜΑΣ, ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ.

 Ὁ Δημήτρης Δημητρούκας ἀπό τό Πεντάλοφο Αἰτωλοακαρνανίας ὑπῆρξε ἐθνικιστής ἀπό τούς λίγους. Ἁπλός, ἀπό ἀγροτική οἰκογένεια, ἐργάτης ὁ ἴδιος στήν Ἀθήνα.
Πλημμυρισμένος ἀπό λατρεία γιά τήν Ἑλλάδα στάθηκε πάντα πρωτοπόρος, ἀποφασιστικός, καί ἀνιδιοτελής ἀγωνιστής στούς ἐθνικούς ἀγῶνες. Μέσα ἀπό τίς τάξεις τοῦ Ἑνιαίου Ἐθνικιστικοῦ Κινήματος (ΕΝ.Ε.Κ.) ἔδωσε τόν καλύτερο ἑαυτό του.
Πρίν ἀπό 31χρόνια, τήν Παρασκευή 20-9-85, ὁ Δημήτρης σκοτώθηκε ὁδηγῶντας τή μηχανή του πηγαίνοντας νά δῆ τούς ἀγαπημένους του γονεῖς .
Πίσω του, αὐτό τό παλλικάρι, τό ἀδικοχαμένο, ἄφησε ἕνα μεγάλο κενό.
Εἶναι μεγάλη ἡ λύπη τῶν συναγωνιστῶν του.
Δέν μποροῦμε ἀκόμη νά τό συνειδητοποιήσουμε.
Ὁ γεμᾶτος ΖΩΗ Δημητρούκας ΝΕΚΡΟΣ.

*** Ἀποχαιρετισμός στόν Δημήτρη Δημητρούκα

(Σεπτέμβριος 1985)

Τήν ἡρεμία τῆς σιγῆς, ἔφθασε νά ταράξη

καί τίς ψυχές μας νά ἀναστατώση

ἡ ματωμένη εἴδηση.

Ὁ Δημητρούκας, ὁ βουνήσιος, χαϊδευτικά,

δέν ὑπάρχει πιά.

Ὁ συναγωνιστής μας, ο αδελφός μας

δέν ὑπάρχει πιά ἀνάμεσά μας,

ἔφυγε, πάει, πέθανε,

πέθανε, ΠΕΘΑΝΕ ΑΚΟΥΤΕ!

Ἕνας ἀκόμη ἔφυγε, ἄσκοπα, δίχως νόημα.

Ξανά δέν θά τόν δοῦμε

τήν γελαστή φωνή του

δέν θά ἀκοῦμε,

τήν ἀγωνία του, τόν πόνο του,

ξανά δέν θά μοιραστοῦμε.

Συναγωνιστή μας,

ἀδελφέ μας,

σέ ἀποχαιρετάμε.

Μέ τά χέρια ψηλά,

ἁγνά Ἑλληνικά,

σέ ἀποχαιρετᾶμε.

Ὅπως θά σοῦ ἄρεσε, ὅπως θά ἤθελες,

μπροστά στήν σημαία, τήν μεσίστια,

πού τόσο τίμησες.

Δημήτρη Δημητρούκα,

τόσο νέος ἔφυγες καί ἐσύ.

Ἄς εἶναι ἐλαφρύ τό χῶμα πού σέ καλύπτει,

ἄς τό ἐλαφρύνει ἡ γαλανόλευκη πού σέ

σκεπάζει.

Ἀντίο συναγωνιστή μας.

Ἀντίο Δημήτρη Δημητρούκα.

Χῶμα Ἱερό, χῶμα Ἑλληνικό,

σέ ἐσένα παραδίνουμε

τόν συναγωνιστή μας.

Σάν μάνα στοργική

ντυμένο στά χρώματά σου

Ἅγια γῆ Ἑλληνική

πάρτον στήν ἀγκαλιά σου.

Καί ὅταν πιά ἐλευθερωθῆς,

ξανά, νά τόν γεννήσης

τό ὅραμα του νά δῆ

καί μέ χαρά νά ζήση.

Σημείωση: Τό ποίημα αὐτό γράφτηκε λίγες ἡμέρες μετά τόν θάνατο τοῦ Συναγωνιστή μας. Δημοσιεύθηκε ἐκτoτε ἀρκετές φορές (ἐπετειακά), κυρίως στήν ἐφημερίδα μου "Ἀθηναϊκή Πρωτοβουλία". Μετά ἀπό δημοσίευση τόν Ἰούνιο τοῦ 1998 στήν ἐφημερίδα "21ος ΑΙΩΝ (Μηνιαία Ἑλληνοκεντρική ἔκδοσις)" τοῦ καλοῦ συναγωνιστοῦ Νίκου Παπαδόπουλου, ὁ "ΙΟΣ τῆς Ἐλευθεροτυπίας" στίς 17-1-1999, τό συμπεριέλαβε σέ εἰδικό ἀφιέρωμα μέ τίτλο "Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΝΕΟΦΑΣΙΣΤΩΝ - Ἡ Νέα Στρατευμένη Τέχνη".
Μέ τήν νομική ὑπεράσπιση τοῦ Μάκη Βορίδη καί μέ τούς Δημήτρη Λαζογιῶργο - Ἑλληνικό καί Νίκο Παπαδόπουλο ὡς μάρτυρες, δικάσαμε τήν Ἐλευθεροτυπία καί τόν ΙΟ της. Στό δικαστήριο ἡ ὑπερασπιστική γραμμή τῆς Ἐλευθεροτυπίας γελοιοποιήθηκε. Περισσότερο ἀπό ὅλους ὅμως ὑπέφερε ὁ μάρτυρας τοῦ ΙΟΥ, ὁ "γνωστός" Πέτρος Κουναλάκης πού γελοιοποιήθηκε ἀπό τήν ἐπιχειρηματολογία τοῦ Μάκη Βορίδη. Ἀκόμη καί ὁ δικαστής τοῦ εἶχε πεῖ: "Ἐπί τῆς οὐσίας νά ἀπαντᾶται κύριε μάρτυς, ἐδῶ δέν εἶναι βουλή, δέν ἔχουμε τηλεοπτικές κάμερες".
Σιγά ὅμως μήν βρισκόταν δικαστής νά καταδικάσει τόν Τεγόπουλο καί τόν Φυντανίδη τῆς Ἐλευθεροτυπίας, οἱ ὁποῖοι τελικά ἀπαλλάχτηκαν λόγω "μή κίνητρου γιά προσβολή" τῶν συντακτῶν τοῦ ΙΟΥ πρός ἐμένα!!!

Ι. Χ. Γιαννάκενας