e-mail επικοινωνίας
anentaxtoi.ethnikistes.aitnias@gmail.com

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Λευκή Ενοχή

Σε καιρούς αβάσταχτης οικονομικής κρίσης και υποβάθμισης της ζωής από την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, η κρατική ΝΕΤ, την Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012, στην εκπομπή των Κώστα Αρβανίτη και Μαριλένας Κατσίμη, θεώρησε ότι έπρεπε να παρουσιάσει τον σκηνοθέτη Πέτρο Σεβαστίκογλου και τον πρόεδρο την Νιγηριανής Κοινότητος, προκειμένου να μας διαφημίσουν την νέα φιλο-μεταναστευτική «Ελκυστική Ψευδαίσθηση» (Attractive Illusion, 2012).

Ο όρος “White Guilt” (Λευκή Ενοχή) αναφέρεται στην έννοια της ατομικής ή συλλογικής ενοχής που νιώθουν (ή πρέπει να νιώθουν) όσοι ανήκουν στην λευκή φυλή για την ρατσιστική συμπεριφορά τους στο παρελθόν απέναντι σε άλλους λαούς και κυρίως στους έγχρωμους.

Είναι η πεποίθηση, συχνά στο υποσυνείδητο, μεταξύ των λευκών «προοδευτικών» ότι το να είσαι λευκός είναι, από μόνο του, ένα μεγάλο βάρος έναντι του υπόλοιπου κόσμου, για το οποίο είναι κοινωνικά και πολιτικά ορθό να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου ζητώντας συνεχώς εξιλέωση. Έτσι θα πρέπει συνεχώς ο λευκός να αποδεικνύει ότι είναι «μετανιωμένος», αγκαλιάζοντας τους πολιτισμούς και τις φιλοσοφίες των διαφόρων άλλων εθνικών ομάδων, (πολυπολιτισμικότητα) και την ίδια ώρα να υποτιμά τις δικές του ρίζες και να αδιαφορεί ή να ντρέπεται για την ιστορία του.

Ο George F. Will, ένας συντηρητικός Αμερικανός πολιτικός αρθρογράφος, δίνει τον ορισμό της «λευκής ενοχής», ως εξής:
«Η Λευκή ενοχή είναι μια μορφή αυτο-συγχαρητηρίων, όπου οι λευκοί προωθούν «παρηγορητικές πολιτικές» προς τους ανθρώπους διαφορετικού χρώματος, για να τους επιδείξουν την αθωότητά τους στο ρατσισμό».
Στο άρθρο του 'White Pride and White Guilt’ (‘Λευκή Υπερηφάνεια και Λευκή Ενοχή’) ο Michael J. Polignano γράφει:
Σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες και στα περισσότερα λευκά δυτικά έθνη του κόσμου, μόλις ένα λευκό παιδί μεγαλώσει αρκετά για να κατανοήσει τη γλώσσα, θα πρέπει να μάθει ότι θα πρέπει να αισθάνεται ενοχές για τα εγκλήματα των προγόνων του. Ενοχή για την εύρεση, κατάκτηση, υποδούλωση και εξόντωση των μη-λευκών σε όλο τον κόσμο … Ενοχή, όχι για τα εγκλήματά του, αλλά για τα εγκλήματα άλλων ανθρώπων της ίδιας φυλής. 
Όμως, δεν γίνεται καμία αναφορά στα επιτεύγματα της φυλής του, ενώ σε μερικές περιπτώσεις τονίζεται στο λευκό παιδί, ότι δεν πρέπει να αισθάνεται υπερήφανο για τα καταπληκτικά επιτεύγματα της φυλής του. Καμία υπερηφάνια για τους πολιτισμούς των λευκών, καμία υπερηφάνεια για τις τέχνες, καμία υπερηφάνεια για την συμβολή των Λευκών στην επιστήμη και τη τεχνολογία και την ιατρικής, καμία υπερηφάνεια για τις δόξες της ευρωπαϊκής ζωγραφικής και γλυπτικής και της μουσικής, καμία υπερηφάνεια για τον Πλάτωνα και τον Σαίξπηρ και τον Ντοστογιέφσκι. Υπερηφάνεια, όχι για τα δικά του επιτεύγματα, αλλά για τα επιτεύγματα των άλλων ανθρώπων της ίδιας φυλής, των προγόνων του.

Τροφοδοτείται διαρκώς η Λευκή Ενοχή και αποσιωπάται ή στιγματίζεται η Λευκή Υπερηφάνεια.
Στο βιβλίο του «Η  Τυραννία της Μεταμέλειας: Δοκίμιο για το Δυτικό Μαζοχισμό», ο Γάλλος συγγραφέας Pascal Bruckner, γνωστός για το μυθιστόρημα «Τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα», λέει ότι οι Δυτικοί είναι αιχμάλωτοι της λευκής ενοχής
Στο βρετανικό περιοδικό Prospect συνοψίζει το επιχείρημα της λευκής ενοχή ως «μια κατάσταση που μας επιβλήθηκε από τους αρχιερείς της αριστεράς».
Άλλωστε, λέει ο Μπρούκνερ, αν όλα οφείλονται στα σφάλματα της Δύσης, τότε η δύναμη να αλλάξει ο κόσμος πέφτει στα χέρια των Δυτικών. … Μια τέτοια ενοχή δικαιολογεί τη βαρβαρότητα δικτατόρων από τον Μάο ως τον Μουγκάμπε, οι οποίοι θεωρούνται ανεύθυνα παιδιά και τα εγκλήματά τους το αποτέλεσμα της αποικιοκρατίας, του ρατσισμού ή της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
***
Σχετικά με την δουλεία γράφει στο βιβλίο του ο Μπρούκνερ: «Δεν είναι εκπληκτικό το ότι τα πρώτα έθνη που κατάργησαν τη δουλεία, αφού πρώτα επωφελήθηκαν τρομερά από αυτήν, να είναι και τα μόνα προς τα οποία απευθύνονται κατηγορίες και αιτήματα για επανόρθωση; Με άλλα λόγια, το έγκλημα καταλογίζεται μονάχα σε εκείνον που έχει μεταμεληθεί – στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ που άλλωστε έχασαν ένα εκατομμύριο από τους γιους τους στον Εμφύλιο για αυτή την υπόθεση και που έχει χαρακτηρίσει την αγοραπωλησία ανθρώπων ως βαρβαρότητα
Ο νόμος Τωμπιρά της 21ης Μαΐου 2002, που φροντίζει να μην ορίζει σαν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας παρά μονάχα το δυτικό δουλεμπόριο, συμβάλλει σε αυτήν τη μερική ανάγνωση του φαινομένου. Γιατί κατακρίνεται η Δύση και μονάχα αυτή όταν ο ανατολικός και αφρικανικός κόσμος, που ποτέ δεν μεταμελήθηκε γι’ αυτό, είναι απαλλαγμένος από κάθε κατηγορία; Επειδή η Δύση είναι πλούσια και ευαίσθητη στα ηθικά επιχειρήματα: εν ονόματι αυτών των επιχειρημάτων, πρώτα η Αγγλία το 1807, κατόπιν η Δανία και η Γαλλία άκουσαν τους αγωνιστές κατά του δουλεμπορίου, που κατάγγελλαν την αναγωγή μιας κατηγορίας ανθρώπων στην τάξη των «έμψυχων εργαλείων» (Αριστοτέλης), των κινητών αγαθών, σαν ένα όνειδος.  
Ας θυμηθούμε πως το πρώτο αραβο-μουσουλμανικό κράτος που κατάργησε τη δουλεία ήταν η Τυνησία το 1846, αλλά ο νόμος δεν εφαρμόστηκε παρά με την παρουσία των Γάλλων το 1881. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ακολούθησε αυτόν τον δρόμο κατά τα τέλη του 19ου αιώνα. Το δουλεμπόριο κηρύχτηκε παράνομο στην Υεμένη και τη Σαουδική Αραβία μόλις το 1962, και στη Μαυριτανία ακόμα αργότερα, το 1980. Το να πει κανείς σήμερα πως υπήρξαν τριών ειδών δουλεμπόρια – το ανατολικό που άρχισε ήδη από τον 12ο αιώνα (17 εκατομμύρια αιχμάλωτοι σύμφωνα με τις εκτιμήσεις), το αφρικανικό όπου από τη μια υπήρχε η ντόπια δουλοκτησία και από την άλλη δίκτυα εξαγωγικού εμπορίου (14 εκατομμύρια άτομα) και το ατλαντικό όπου, μέσα σε συντομότερο χρονικό διάστημα, έγινε διακίνηση 11 εκατομμυρίων αντρών, γυναικών και παιδιών – αποτελεί ακόμα ταμπού. Όποιος ιστορικός το αποτολμά, κινδυνεύει να καταδικαστεί για ρεβιζιονισμό.
Μια άλλη διάσταση στην θεωρία του “White Guilt” δίνει ο υπέρμαχος του Εθνοκεντρισμού, Kevin MacDonald (που αρθρογραφεί στο Occidental Observer), όπου μιλώντας στο βιβλίο του  ‘Cultural Insurrections, Psychology And WhiteEthnocentrism όπου εναλλάσσονται οι έννοιες “implicitwhiteness” («σιωπηρή λευκότητα») και “White Guilt”, λέει:¨
«Έχω αναφερθεί στο πώς οι Εβραίοι στα πανεπιστήμια και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν την τάση της κατασκευής πολιτισμού. Εδώ βρίσκονται τα θεμελιώδη ζητήματα γύρω από τον λευκό εθνοκεντρισμό και συγκεκριμένα, την «σιωπηρή λευκότητα» και την «λευκό ενοχή».
Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, ήταν τα εβραϊκά πνευματικά κινήματα του 20ου αιώνα που επέφεραν μια σημαντική μείωση στην πολιτιστική επιρροή των λευκών Αμερικανών. Αυτές οι εβραϊκές κινήσεις διαπότισαν τον σύγχρονο τρόπο ζωής με μια κουλτούρα κριτικής που επιτίθεται στον δυτικό πολιτισμό ως κάτι ανεπαρκές, κάτι ύποπτο, κάτι γεμάτο με ηθικό ξεπεσμό.
Οι ηγέτες αυτών των κινημάτων, όπως ο Franz Boas στον τομέα της ανθρωπολογίας και ο Σίγκμουντ Φρόιντ στο χώρο της ψυχανάλυσης, οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως Εβραίοι, έχουν υποβάλει τον λευκό πολιτισμό σε μια ριζική κριτική, ενώ την ίδια στιγμή έχουν εξιουδαϊσει αυτόν τον πολιτισμό καλλιεργώντας ακόμα και το φόβο, του να προσδιοριστείς λευκός.
 
Η «πολιτική ορθότητα» (επίσημος όρος της Σχολής της Φρανκφούρτης), η οποία καθορίζει τώρα την αθωότητα ή την ενοχή, έχει επηρεάσει τη συλλογική συνείδηση ​​της Δύσης και η συζήτηση των θεμάτων που σχετίζονται με την λευκή ταυτότητα έχει διαμορφωθεί και ελέγχεται από αυτά τα δύο κυρίαρχα κέντρα εξουσίας, τα πανεπιστήμια και τα μέσα ενημέρωσης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.